De politiek commissaris hapt naar zijn baasjes

Het vroeger feministische maandblad Opzij heeft Agnes Jongerius uitgeroepen tot de machtigste vrouw van Nederland. De voorzitter van de FNV werd eerder door de Volkskrant als zesde geplaatst in een top-100 van invloedrijke Nederlanders.

Hoe machtig en invloedrijk Jongerius in werkelijkheid is, bleek kort voor de bekendmaking door Opzij. De FNV-voorzitter wilde een kopje koffie drinken met PVV-leider Geert Wilders om te spreken over mogelijkheden om de verhoging van de AOW-leeftijd te verhinderen. Direct begonnen allerlei kaderleden van de linkse vakbeweging te sputteren.

Je zou verwachten dat ‘een vrouw met ballen’ in zo’n geval in staat is om haar rug recht te houden. Maar nee hoor, bij het eerste zuchtje tegenwind viel Jongerius om. Als een kleuter liet ze zich in de hoek zetten. Dat was dus de macht van ‘de machtigste vrouw van Nederland’.

Ondanks was ‘s werelds loon in het geval van de FNV-voorzitter. Als geen ander heeft zij zich uitgesloofd voor fundamentalistische moslims. Ze is solidair met hoofddoekenbrigades, die naast de hoofddoek ook nog de sluier op de werkvloer willen opdringen. Ze pleitte voor bidruimten in fabriek en op kantoor. Jongerius stelde bovendien de achterliggende waarden van de dwangmaand ramadan op één lijn met de grondbeginselen van de FNV.

Net als Agnes Jongerius (PvdA) sjouwde ook Bernard Welten (PvdA) van iftar naar iftar al deden zijn voeten ook zeer. Als een politiek commissaris in bolsjewistische stijl voerde de Amsterdamse hoofdcommissaris het door zijn bazen Job Cohen (PvdA) en Guusje ter Horst (PvdA) uitgestippelde beleid uit.

Welten zorgde ervoor dat zijn Amsterdamse dienders de gelegenheid kregen om de fabeltjeskoran van Kader Abdolah met korting te kopen. Hierdoor zouden politiemensen meer begrip krijgen voor de islam.

In opdracht van Cohen toog Welten naar de Ouma-moskee in prachtwijk Slotervaart. Daar gaf hij het startsein voor een wervingscampagne voor nieuw personeel. Het leidde tot kritische raadsvragen van de VVD, die door Cohen werden afgewimpeld. Welten had zijn knieval voor de gelovigen gemaakt in het kader van de door Cohen en Ter Horst beleden heilige diversiteit.

Zelfs voor een doorgewinterd politiek commissaris kan het moment aanbreken dat hij even ongehoorzaam is aan de bevelen van het Kremlin. Tijdens een interview met NRC Handelsblad weigerde Bernard Welten heel even om op te treden als His Masters Voice.

De politiechef liet weten dat hij in zijn functioneren werd beknot door de burgemeester en de minister van Binnenlandse Zaken. “Ik moet veel inslikken. Ik moet mijn ambities bijstellen. Het is niet de bedoeling dat ik veel agendeer.”

Welten vond dat hij onvoldoende gelegenheid had om publiekelijk duidelijk te maken ‘wat er speelt in de samenleving en op welke wijze er iets aan kan worden gedaan’. Het deed Welten bovendien verdriet dat hij nog geen enkele keer was ontvangen door minister Ter Horst, die de politiechefs als stoorzenders zou beschouwen.

Een relletje was geboren. De hoofdstedelijke SP eiste dat Welten per direct zou opstappen. Welten liet direct een verklaring uitgaan om de schade te begrenzen. Hij betreurde dat de indruk was ontstaan dat hij afstand had genomen van Cohen en Ter Horst. Dat kon niet verhinderen dat Welten door NRC Handelsblad in een hoofdartikel stevig onder handen werd genomen.

De aardigste analyse van het Welten-interview en de nasleep ervan komt van Sylvain Ephimenco. De Trouw-columnist: "Het interview, zaterdag in NRC, heb ik met stijgende verbazing gelezen. Zelden zo’n nietszeggend gesprek van dit povere kaliber gelezen. Niet minder dan vier pagina’s (met foto’s) had de krant nodig om lucht tot poeder te stampen. Over de werkelijke problemen die in Amsterdam met veiligheid en burgerschap te maken hebben staat niets in het stuk. Het onderwerp werd ook zorgvuldig weggetoverd door de journalist.”

Conclusie van Ephimenco: “Eigenlijk verwijt NRC Handelsblad de korpschef dat hij in NRC op tal van idiote NRC-vragen soms een minder ontwijkend antwoord gaf. Wat je een opgeblazen rel en een dubieuze vorm van zuigende journalistiek mag noemen.”

Hoe dit moet aflopen? Ik vrees voor Bernard Welten. In de politiek is happen naar de baasjes een onvergeeflijke zonde.

Carel Brendel