Het oude, altijd een beetje malle idee dat je zou moeten praten met je planten, krijgt betekenis op het dakterras van M., hoog boven een negentiende-eeuwse gracht in Amsterdam. Ik was er gisteren, om inspiratie op te doen voor het mijne. In honderd potten staan planten, struiken, zelfs kleine bomen in even zovele kleuren groen, sommige in bloei. Roze aardbeibloemen! Een hazelaar! Een lustoord hoog in de lucht. Ik hoefde M. niet te vragen of zij praat met haar planten: natuurlijk doet ze dat. Niet letterlijk, maar aan haar verhalen erover is al te horen dat ze leeft met ze, vertrouwelijk omgaat met ze, ja, van ze houdt. Zal ik zoiets ooit bereiken? Voor de goede orde: het fotootje hieronder is genomen op mijn dakterras, dat verschilt van het hare als een nieuwbouwwijk van een Bloemendaalse villabuurt. Maar we houden moed.Ileen Montijn
Lees hier Dakterras (1)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten